มีชีวิตอย่างแท้จริง
เนื่องจากเป็นสัปดาห์หลังวันอีสเตอร์ ไวแอตต์ลูกชายวัยห้าขวบของเราจึงได้ยินบทสนทนาเรื่องการฟื้นคืนพระชนม์บ่อยมาก เขามักมีคำถาม ซึ่งส่วนใหญ่ทำให้เราถึงกับนิ่งอึ้ง ผมกำลังขับรถส่วนเขานั่งคาดเข็มขัดอยู่ด้านหลัง ไวแอตต์มองออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าครุ่นคิด “พ่อ” เขาพูดแล้วหยุดเพื่อเตรียมถามคำถามยากๆ “ตอนที่พระเยซูให้เรามีชีวิตขึ้นมาอีก เราจะมีชีวิตจริงๆ หรือแค่คิดเอาเองว่าเรามีชีวิต”
นี่เป็นคำถามที่เราหลายคนสงสัย ไม่ว่าเราจะกล้าถามออกมาดังๆหรือไม่ก็ตาม พระเจ้าจะทรงรักษาเราจริงหรือ พระองค์จะให้เราเป็นขึ้นจากความตายจริงหรือ พระองค์จะรักษาทุกคำสัญญาจริงหรือ
อัครทูตยอห์นบรรยายอนาคตที่แน่นอนของเราว่าเป็น “ท้องฟ้าใหม่และแผ่นดินโลกใหม่” (วว.21:1) ในนครบริสุทธิ์นั้น “พระเจ้าเองจะประทับอยู่กับ[เรา] และจะทรงเป็นพระเจ้า [ของเรา]” (ข้อ 3) เพราะชัยชนะของพระเยซู เราจึงมีพระสัญญาถึงอนาคตที่ไม่มีน้ำตาอีกต่อไป ไม่มีสิ่งชั่วร้ายที่ต่อต้านพระเจ้าและคนของพระองค์ ในอนาคตอันดีนี้ “ความตายจะไม่มีอีกต่อไป การคร่ำครวญ การร้องไห้ และการเจ็บปวดจะไม่มีอีกต่อไป เพราะยุคเดิมนั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว” (ข้อ 4)
หรือพูดได้ว่า ในอนาคตที่พระเจ้าทรงสัญญากับเรา เราจะมีชีวิตอย่างแท้จริง เราจะมีชีวิตอย่างสมบูรณ์จนชีวิตในปัจจุบันนี้เป็นเหมือนกับเงาที่เลือนราง
ความรักนั้นคุ้มค่าที่จะเสี่ยง
หลังจากเพื่อนคนหนึ่งตัดขาดมิตรภาพอันยาวนานนับสิบปีโดยไม่บอกเหตุผล ฉันก็เริ่มถอยกลับไปทำนิสัยเดิมคือรักษาระยะห่างกับผู้คน ขณะที่กำลังจัดการกับความเศร้า ฉันดึงหนังสือเก่าชื่อ ความรักสี่ประเภท ของซี. เอส. ลูอิสออกมาจากชั้นวาง ลูอิสตั้งข้อสังเกตที่ทรงพลังถึงความรักที่ต้องมีความอ่อนแอ ท่านกล่าวว่า “ไม่มีการลงทุนที่ปลอดภัย” เมื่อคนๆหนึ่งเสี่ยงที่จะรัก การรัก “อะไรก็ตามจะนำไปสู่หัวใจที่ถูกบีบคั้นหรือแม้กระทั่งแตกสลาย” การได้อ่านข้อความเหล่านี้ทำให้ฉันเปลี่ยนมุมมองในการอ่านเรื่องการปรากฏตัวครั้งที่สามของพระเยซูกับสาวกหลังทรงคืนพระชนม์ (ยน.21:1-14) หลังจากเปโตรทรยศพระองค์ไม่เพียงครั้งเดียวแต่ถึงสามครั้ง (18:15-27)
พระเยซูตรัสว่า “ซีโมนบุตรยอห์นเอ๋ย เจ้ารักเรามากกว่าเหล่านี้หรือ” (21:15)
หลังจากทรงเจ็บปวดกับการถูกหักหลังและถูกปฏิเสธ พระเยซูตรัสกับเปโตรด้วยความกล้าหาญไม่ใช่ความกลัว ด้วยความเข้มแข็งไม่ใช่อ่อนแอ ด้วยความไม่เห็นแก่ตัวไม่ใช่ความสิ้นหวัง พระองค์สำแดงพระเมตตาไม่ใช่ความเกรี้ยวกราด ด้วยการยืนยันถึงความเต็มพระทัยที่จะรัก
พระคัมภีร์บอกว่า “เปโตรก็เป็นทุกข์ใจที่พระองค์ตรัสถามเขาครั้งที่สามว่า ‘เจ้ารักเราหรือ’” (ข้อ 17) แต่เมื่อพระเยซูขอให้เปโตรพิสูจน์ความรักของท่านด้วยการรักผู้อื่น (ข้อ 15-17) และติดตามพระองค์ (ข้อ 19) พระองค์ก็ทรงเชื้อเชิญสาวกทุกคนให้เสี่ยงที่จะรักโดยไม่มีเงื่อนไข เราทุกคนจะต้องตอบเมื่อพระเยซูตรัสถามว่า “เจ้ารักเราหรือ” คำตอบของเราจะส่งผลต่อความรักที่เรามีต่อผู้อื่น
เข้ามานมัสการ
เมื่อพวกเขาร้องเพลงสรรเสริญด้วยกันในการนมัสการที่รวมคนทุกรุ่นทุกวัย หลายคนสัมผัสถึงความยินดีและสันติสุข แต่ไม่ใช่สำหรับคุณแม่หัวฟูคนหนึ่ง เธอเขย่าลูกน้อยที่กำลังจะร้องไห้พร้อมถือหนังสือเพลงให้ลูกวัยห้าขวบขณะพยายามกันไม่ให้ลูกวัยเตาะแตะเดินหนีไป ต่อมาสุภาพบุรุษสูงวัยที่นั่งอยู่ข้างหลังอาสาพาลูกของเธอไปเดินเล่นรอบโบสถ์ และหญิงสาวอีกคนส่งสัญญาณว่าจะช่วยถือหนังสือเพลงให้ลูกคนโต ภายในสองนาที ประสบการณ์ของผู้เป็นแม่ก็เปลี่ยนไปและเธอสามารถสูดลมหายใจ หลับตาลงและนมัสการพระเจ้าได้
พระเจ้าทรงมุ่งหมายเสมอมาให้ทุกคนนมัสการพระองค์ ทั้งชายและหญิง เด็กและคนชรา ผู้เชื่อเก่าและผู้เชื่อใหม่ ขณะที่โมเสสอวยพรอิสราเอลเผ่าต่างๆก่อนเข้าดินแดนแห่งพระสัญญา ท่านหนุนใจให้ทุกคนมารวมตัวกัน “ทั้งชาย หญิง และเด็ก ทั้งคนต่างด้าวในเมืองของท่าน” เพื่อพวกเขาจะ “ได้ยินและเรียนรู้ที่จะยำเกรงพระเยโฮวาห์พระเจ้าของท่าน” และทำตามพระบัญญัติของพระองค์ (ฉธบ.31:12) เราถวายเกียรติแด่พระเจ้าเมื่อเราทำให้คนของพระองค์นมัสการพระองค์ร่วมกันได้ ไม่ว่าจะอยู่ในช่วงใดของชีวิต
เช้าวันนั้นในคริสตจักร ผู้เป็นแม่ สุภาพบุรุษสูงวัยและหญิงสาวต่างได้รับประสบการณ์ความรักของพระเจ้าผ่านการให้และการรับ บางทีครั้งต่อไปที่คุณอยู่ในคริสตจักร คุณเองก็อาจหยิบยื่นความรักของพระเจ้าผ่านการอาสาให้ความช่วยเหลือ หรือคุณอาจเป็นผู้ที่รับความช่วยเหลือที่มาโดยพระคุณนั้น
พยานในที่ทำงาน
“เธอยังโกรธที่ฉันอยากลดขนาดของแผนกที่เธอโปรดอยู่หรือ” ผู้จัดการถามอีฟลิน “เปล่าค่ะ” เธอกัดกรามแน่น เธอโกรธมากกว่าที่เจ้านายดูจะล้อเลียนเธอเรื่องนั้น เธอพยายามจะช่วยบริษัทด้วยการหาทางดึงกลุ่มผู้สนใจหลายๆกลุ่มเข้ามา แต่พื้นที่อันจำกัดทำให้แทบเป็นไปไม่ได้ อีฟลินกลั้นน้ำตา เธอตัดสินใจแล้วว่าจะทำตามผู้จัดการทุกอย่าง เธออาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างที่เธอหวังไว้ไม่ได้ แต่เธอยังสามารถทำงานของเธออย่างสุดความสามารถได้
ในจดหมายฉบับแรกของอัครทูตเปโตร ท่านเรียกร้องให้ผู้เชื่อพระเยซูยุคแรกจำนนต่อ “การบังคับบัญชาที่มนุษย์ตั้งไว้ทุกอย่าง” (1 ปต.2:13) การคงความสัตย์ซื่อในงานที่ยากไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เปโตรให้เหตุผลที่เราควรทำดีต่อไปว่า “จงรักษาความประพฤติอันดีของท่านไว้ในหมู่คนต่างชาติ เพื่อว่าเมื่อมีคนติเตียนท่านว่าประพฤติชั่ว เขาจะได้เห็นการดีของท่าน และเขาจะได้สรรเสริญพระเจ้า” (1 ปต.2:12) นอกจากนั้นสิ่งนี้ยังช่วยให้เราเป็นตัวอย่างตามแบบพระเจ้าแก่ผู้เชื่อคนอื่นที่กำลังมองดูอยู่ด้วย
หากเราอยู่ภายใต้สภาพงานที่กดขี่บีบคั้น การออกจากงานอาจเป็นทางที่ดีที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ (1 คร.7:21) แต่ในสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัย ด้วยการช่วยเหลือของพระวิญญาณเรายังสามารถทำความดีในงานของเราได้โดยระลึกว่าสิ่งนี้ “เป็นที่พอพระทัยของพระเจ้า” (1 ปต.2:20) เมื่อเรายอมรับฟังผู้มีอำนาจ เราก็มีโอกาสที่จะทำให้ผู้อื่นมีเหตุผลที่จะติดตามและถวายเกียรติแด่พระเจ้า
เปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง
ยาโลสลาฟ เพลิแกนอาจารย์มหาวิทยาลัยเยลนับว่าเป็น “ผู้มีอิทธิพลอย่างสูงด้านประวัติศาสตร์คริสเตียนในยุคสมัยของเขา” ท่านมีชื่อเสียงจากงานด้านวิชาการอันแพร่หลาย ตีพิมพ์หนังสือมากกว่า 30 เล่ม และได้รับรางวัลคลูกี้อันทรงเกียรติจากชีวิตที่อุทิศให้งานเขียนจำนวนมาก นักเรียนของท่านคนหนึ่งกล่าวถึงถ้อยคำซึ่งเขาคิดว่าเป็นถ้อยคำสำคัญที่สุดของอาจารย์ที่กล่าวไว้ก่อนเสียชีวิตว่า “ถ้าพระคริสต์ทรงเป็นขึ้นจากตาย อะไรอย่างอื่นก็ไม่สำคัญ และถ้าพระคริสต์ไม่ได้ทรงเป็นขึ้นจากความตาย ก็ไม่มีอะไรอีกแล้วที่สำคัญ”
เพลิแกนกล่าวเช่นเดียวกับที่เปาโลกล่าวว่า “ถ้าพระคริสต์มิได้ทรงถูกชุบให้เป็นขึ้นมา การเทศนาของเรานั้นก็ไม่มีหลัก ทั้งความเชื่อของท่านทั้งหลายก็ไม่มีหลักด้วย” (1 คร.15:14) เปาโลกล่าวได้อย่างอาจหาญเช่นนี้เพราะท่านรู้ว่าการคืนพระชนม์ไม่ใช่เป็นแค่หนึ่งในการอัศจรรย์ แต่เป็นหัวใจของพันธกิจการทรงไถ่ในประวัติศาสตร์มนุษย์ พระสัญญาเรื่องการคืนพระชนม์ไม่ใช่เพียงการยืนยันว่าพระคริสต์จะเป็นขึ้นจากความตาย แต่เป็นการรับรองว่าสิ่งที่ต้องตายและแตกสลายอื่นๆ (ชีวิต สังคม ความสัมพันธ์) วันหนึ่งจะถูกทำให้มีชีวิตอีกครั้งผ่านทางพระคริสต์ แต่หากไม่มีการคืนพระชนม์ เปาโลก็รู้ว่าเราเจอปัญหาใหญ่แน่ ถ้าไม่มีการคืนพระชนม์ ความตายและการทำลายล้างก็ได้รับชัยชนะ
แน่นอนว่า “พระคริสต์ทรงถูกชุบให้เป็นขึ้นมาจากความตายแล้ว” (ข้อ 20) ความตายพ่ายแพ้เพราะถูกทำลายโดยองค์ผู้มีชัย พระเยซูทรงเป็น “ผลแรก” ของชีวิตอื่นๆที่จะตามมา พระองค์มีชัยชนะเหนือความชั่วร้ายและความตายเพื่อให้เรามีชีวิตอย่างกล้าหาญและอิสระ การคืนพระชนม์นี้เปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง
ไม่เป็นเช่นนั้น
“ผมอยากทำให้มันไม่เป็นเช่นนั้น” ชายหนุ่มอาลัยเมื่อรำลึกถึงเพื่อนที่จากไปเมื่ออายุยังน้อย ถ้อยคำของเขาสะท้อนถึงความรวดร้าวใจของมนุษยชาติทุกยุคทุกสมัย ความตายทำให้เราตะลึงงันและสร้างบาดแผลให้กับเรา เราปรารถนาจะเปลี่ยนสิ่งที่เปลี่ยนไม่ได้
ความปรารถนาที่จะ “ทำให้มันไม่เป็นเช่นนั้น” อาจเป็นความรู้สึกของผู้ติดตามพระเยซูหลังพระองค์สิ้นพระชนม์ พระกิตติคุณบอกเล่าเรื่องราวในชั่วโมงอันเลวร้ายนั้นไม่มากนัก แต่ได้บันทึกถึงเรื่องราวของเพื่อนผู้สัตย์ซื่อบางคน
โยเซฟผู้นำทางศาสนาที่เชื่อพระเยซูอย่างลับๆ (ดู ยน.19:38) อยู่ดีๆก็กล้าขอพระศพของพระเยซูจากปีลาต (ลก.23:52) ลองใคร่ครวญดูว่าการย้ายพระศพลงจากการตรึงกางเขนอันน่าสยดสยองและเตรียมสำหรับฝังอย่างระมัดระวังต้องทำอย่างไรบ้าง (ข้อ 53) พิจารณาดูด้วยเช่นกันถึงความศรัทธาและกล้าหาญของพวกผู้หญิงที่อยู่กับพระเยซูไปตลอดทางในทุกย่างก้าวจนถึงอุโมงค์ (ข้อ 55)
ผู้เชื่อเหล่านี้ไม่ได้คาดว่าพระเยซูจะทรงคืนพระชนม์ พวกเขาทำใจด้วยความโศกเศร้า บทนี้จบลงอย่างไม่มีหวังและมืดมน “แล้วเขาก็กลับไปจัดแจงเครื่องหอมกับน้ำมันหอม ในวันสะบาโตนั้นเขาก็หยุดการไว้ตามพระบัญญัติ” (ข้อ 56)
พวกเขาไม่รู้ว่าการหยุดพักในวันสะบาโตนั้นได้ถูกกำหนดไว้สำหรับฉากที่อัศจรรย์ที่สุดในประวัติศาสตร์นี้ พระเยซูกำลังจะทำสิ่งที่เกินกว่าเราจะคาดคิดได้ พระองค์จะทำให้ความตาย “ไม่เป็นเช่นนั้น”
กางเขนแห่งสันติสุขของพระองค์
ดวงตาที่เศร้าหมองมองออกมาจากภาพวาด ซีโมนชาวไซรีน ของศิลปินร่วมสมัยชาวดัทช์ เอ็กเบิร์ต มอดเดอร์แมน ดวงตาของซีโมนเผยให้เห็นถึงภาระอันหนักหน่วงทั้งร่างกายและจิตใจที่เขาต้องรับผิดชอบ ในมาระโก 15 เรารู้ว่าซีโมนถูกเกณฑ์จากฝูงชนที่มุงดูอยู่ และถูกบังคับให้แบกกางเขนของพระเยซู
พระธรรมมาระโกบอกเราว่าซีโมนมาจากไซรีน ซึ่งเป็นเมืองใหญ่ในแอฟริกาเหนือที่มีชาวยิวจำนวนมากอาศัยอยู่ในสมัยของพระเยซู เป็นไปได้อย่างมากว่าซีโมนเดินทางมาเยรูซาเล็มเพื่อฉลองเทศกาลปัสกา ที่นั่นเขาพบตัวเองอยู่ท่ามกลางการประหารชีวิตที่ไม่ยุติธรรม แต่เขาสามารถทำสิ่งเล็กๆที่มีความหมายในการช่วยเหลือพระเยซู (มก.15:21)
ก่อนหน้านี้ในพระกิตติคุณมาระโก พระเยซูทรงบอกกับผู้ที่ติดตามพระองค์ว่า “ถ้าผู้ใดใคร่จะตามเรามา ให้ผู้นั้นเอาชนะตัวเอง และรับกางเขนของตนแบก และตามเรามา” (8:34) บนถนนสู่โกละโกธา ซีโมนได้ทำสิ่งที่พระเยซูทรงเปรียบเปรยให้เหล่าสาวกทำออกมาเป็นรูปธรรม นั่นคือเขาได้รับเอากางเขนที่ถูกมอบหมายให้และแบกเพื่อพระเยซู
พวกเรามี “กางเขน” ที่จะต้องแบกเช่นเดียวกัน บางทีอาจเป็นความเจ็บป่วย พันธกิจที่ท้าทาย การสูญเสียคนที่รัก หรือการถูกข่มเหงเพราะความเชื่อของเรา ขณะที่เราแบกความยากลำบากเหล่านี้ด้วยความเชื่อ เราก็กำลังชี้ให้ผู้คนเห็นความทุกข์ทรมานของพระเยซูและการเสียสละของพระองค์บนไม้กางเขน ไม้กางเขนของพระองค์ได้มอบสันติสุขในพระเจ้า และให้กำลังแก่เราที่จะเดินไปบนเส้นทางแห่งชีวิต
“ขณะนั้นเป็นเวลากลางคืน”
นวนิยายเรื่องคืนดับที่เขียนโดย อิไล วีเซล ได้ตีแผ่เรื่องราวอันน่าสะพรึงกลัวทั้งหมดของการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ จากประสบการณ์ของเขาเองในค่ายมรณะของนาซี เรื่องราวของวีเซลพลิกเรื่องราวการอพยพในพระคัมภีร์กลับด้าน ขณะที่โมเสสและชนชาติอิสราเอลรอดพ้นจากการเป็นทาสในเทศกาลปัสกาครั้งแรก (อพย.12) วีเซลเล่าว่านาซีได้จับกุมผู้นำชาวยิวหลังจากเทศกาลปัสกา
เพื่อไม่ให้เราวิจารณ์วีเซลและคำเย้ยหยันอันมืดมนของเขา ลองพิจารณาดูว่าพระคัมภีร์ก็มีเรื่องพลิกกลับด้านที่คล้ายคลึงกัน ในคืนฉลองเทศกาลปัสกา พระเยซูผู้ถูกคาดหวังว่าจะเป็นผู้ปลดปล่อยชนชาติของพระเจ้าให้เป็นอิสระจากความยากลำบาก กลับทรงยอมถูกจับโดยคนที่จะฆ่าพระองค์
ยอห์นนำเราเข้าสู่ฉากศักดิ์สิทธิ์ก่อนพระเยซูจะถูกจับกุม “ทรงเป็นทุกข์ในพระทัย” ถึงสิ่งที่รอคอยพระองค์อยู่ ในระหว่างอาหารมื้อสุดท้าย พระเยซูทรงทำนายถึงการถูกทรยศ (ยน.13:21) จากนั้นทรงทำสิ่งที่พวกเรายากจะเข้าใจ พระคริสต์ทรงยื่นขนมปังให้ผู้ที่ทรยศ พระคัมภีร์บันทึกว่า “เมื่อยูดาสรับอาหารชิ้นนั้นแล้วเขาก็ออกไปทันที ขณะนั้นเป็นเวลากลางคืน” (ข้อ 30) ความอยุติธรรมครั้งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ได้เริ่มขึ้น แต่พระเยซูกลับประกาศว่า “บัดนี้บุตรมนุษย์ได้รับเกียรติแล้ว และพระเจ้าทรงได้รับเกียรติเพราะบุตรมนุษย์” (ข้อ 31) ภายในไม่กี่ชั่วโมงเหล่าสาวกได้พบกับความหวาดกลัว ความพ่ายแพ้และความเศร้าสลด แต่พระเยซูทรงเห็นแผนการของพระเจ้าดำเนินไปตามที่ควรจะเป็น
เมื่อดูเหมือนว่าความมืดกำลังจะชนะ เราระลึกได้ว่าพระเจ้าทรงเผชิญกับค่ำคืนอันมืดมนของพระองค์และทรงมีชัยชนะ พระองค์ทรงเดินเคียงข้างเรา มันจะไม่เป็นกลางคืนตลอดไป
อุ้มชูด้วยความรัก
หลานชายวัยสี่ขวบนั่งอยู่บนตักและลูบศีรษะที่ล้านของผม เขาพยายามทำความเข้าใจอย่างตั้งใจ “คุณปู่ เกิดอะไรขึ้นกับผมของคุณปู่ครับ” เขาถาม “โอ้” ผมหัวเราะ “มันร่วงไปตามกาลเวลา” สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นครุ่นคิด “แย่จัง” เขาตอบ “ผมจะแบ่งผมของผมให้กับคุณปู่นะครับ”
ผมยิ้มให้กับความรักของเขาและดึงตัวเขาเข้ามากอด ต่อมาเมื่อผมคิดย้อนไปถึงความรักที่เขามอบให้ในช่วงเวลาที่น่าจดจำนั้น มันทำให้ผมคิดถึงความรักที่ยิ่งใหญ่และไม่เห็นแก่ตัวของพระเจ้า
จี. เค. เชสเตอร์ตันเขียนไว้ว่า “พวกเราได้ทำบาปและแก่ตัวลง และพระบิดาของเราทรงอ่อนเยาว์กว่าพวกเรา” สิ่งที่เขาเขียนหมายความว่า “องค์ผู้ดำรงอยู่ตั้งแต่ดึกดำบรรพ์” (ดนล.7:9 TNCV) นั้นทรงไร้มลทินจากความเสื่อมทรามของความบาป พระเจ้าทรงเป็นอยู่นิรันดร์ และทรงรักเรามากด้วยความรักที่ไม่เคยเสื่อมคลายหรือจืดจางลง พระองค์ทรงเต็มพระทัยและทรงสามารถที่จะทำให้พระสัญญาที่มีต่อประชากรของพระองค์สำเร็จได้ ในอิสยาห์ 46 กล่าวว่า “จนกระทั่งเจ้าแก่ เราก็คือพระองค์นั้น เราจะอุ้มเจ้าจนเจ้าถึงผมหงอก เราได้สร้าง เราจะชูไว้ เราจะอุ้มและเราจะช่วยให้รอด” (ข้อ 4)
ในห้าข้อถัดมาพระองค์ทรงอธิบายว่า “เราเป็นพระเจ้า และไม่มีอื่นใดเหมือนเรา” (ข้อ 9) พระเจ้าผู้ทรงพระนามว่า “เราเป็น” (อพย.3:14) ทรงรักเราอย่างลึกซึ้งจนกระทั่งยอมสิ้นพระชนม์บนไม้กางเขนเพื่อแบกรับโทษบาปทั้งหมดของเรา เพื่อที่เราจะสามารถกลับมาหาพระองค์และได้รับการปลดปล่อย และนมัสการพระองค์ด้วยใจขอบพระคุณตลอดไป!
